در سال‌هایِ اخیر شاهدِ پدیده‌ای عجیب در شیوه‌یِ نگارش و رسم‌الخطِّ فارسی توسطِ برخی از نویسندگان و شعرا هستیم که همواره برایِ این کمترین امری بسیار شگفت‌انگیز و پدیده‌ای درخورِ توجه بوده و آن هم استفاده از حرفِ “ن” به جای تنوینِ ” اً ” در انتهایِ کلمات‌ست: مثلن به جایِ مثلاً، مختصرن به جایِ مختصراً و… از جمله نمونه‌هایِ فراوانی‌ست که اکثراً (و نه اکثرن) توسطِ عده‌ای از نویسندگان به کارگرفته می‌شود که عموماً با زبانِ عربی و آمیختگیِ آن با قندِ پارسی دَر گَریبانند و می‌خواهند یکسره، سَره بنویسند. بنابراین امروز تصمیم گرفتم تا نظرِ استاد داریوشِ آشوری را در این‌باره نقل کنم. ایشان در یادداشتی به این پدیده‌ی مهم در زبان فارسی پرداخته و نقطه نظراتِ خویش را برایِ علاقه‌مندان و صاحب‌نظران شرح داده‌اند. این شما و این هم نظرِ استاد داریوشِ آشوری.
